Iz nekog razloga misli se da spoljašnja excentričnost, utisak na okolinu, mora da izražava unutrašnju kreativnost. Međutim, ima onih koji svoju kreativnost nenametljivo otpuste u momentu kada procene da su spoljašnje okolnosti rade da tako nešto upiju. Ili kada oni odluče da podele sa svetom svoje „male tajne“ koje su već dugo dobro čuvani kreativni ventil od šireg auditorijuma. Neko će to nazvati hobi, mada …kada dođe do nivoa da imate toliko umetničkih dela , da možete odmah imati više izložbi, ceo svoj legat…onda je to zaista lični kreativni IN ka OUT (milosjan.art) . Milošev inače drugačiji, savremen pristup dizajnu, koji je prepoznatljiv u skoro svim kreativnim rešenjima koja radi, uvukao se i na njegova platna. Smela igra bojama, vešto baratanje tehnikom, upornost, ljubav prema slikarstvu i ono što ga definitivno odvaja od dosta deklarisanih umetnika, njegova konstantna posvećenost, pasionirano stvaranje…apsolutno nekomercijalno. Uostalom, ovo je laički pogled nekoga ko je imao zadovoljstvo da sva dela vidi, ko je pasionirani ljubitelj savremene umetvosti i ko je odmah našao business primenu istih. Pravu, profesionalnu recenziju njegovog kataloga prve izložbe izabranih dela, dao je poznati kritičar savremene umetnosti Saša Janjić. Mislim da je on mnogo bolje to objasnio od mene:
Ulazak u sliku
“U istoriji umetnosti XX i XXI veka kontinuirano se događaju talasi ponovnog otkrića slike. Pomak koji se desio nedavno, kada je umetnost prestala da se bavi utopijom i počela da se zanima za konkretan fizički prostor, doveo je do još jednog novog uspona slikarstva i slike koja je ponovo postala „velika tema“ i izazov za umetnike. Slika kao dvodimenzionalna predstava je još od renesanse postala prozor u svet, u trodimenzionalnu matematičku realnost koja se pojavila sa usponom nauke i racionalističkog pogleda na svet koji nas okružuje. Slika kao „prozor“ je dobro poznat i razrađen fenomen koji u savremenom digitalnom svetu, svoju ekstenziju dobija kroz ekran (bilo da se radio o televizoru, monitoru, tabletu ili telefonu) koji sada postaje glavni nosilac i prenosnik informacija. Ekran kao nova realnost kroz koju upoznajemo svet, sa pojavom novih tehnologija kao što su ekrani na dodir (touch screen), virtuelna realnost (VR) ili proširena realnost (augmented reality), u kojoj sem čula vida počinjemo da koristimo i ostala čula i delove tela kako bi smo ušli u interakciju sa novom slikom koja prevazilazi fizička ograničenja klasičnog trodimenzionalnog prostora.
Upravo neke od ovih fenomena i pojava istražuje i Miloš Janković novom serijom slika većeg formata u kojom se posle duže pauze vraća na scenu. U vremenu kada je sve postalo digitalno i kada analogno opstaje samo kao eksces na margini, kakva je na žalost kod nas i umetnost, Janković pokušava da spoji ova dva haotična sveta. Oslanjajući se na slikarske kanone u genezi same slike, Miloš u svojim radovima varira motive apstrakcije i geometrizacije, pokušavajući da na simboličan način, predstavi jedan meta prostor slike. Sastavljen od naslaga informacija, doživljenog i viđenog, umetnik ih na tragu vlastitih iskustava, u prvom redu slikarskih, sabira u organizovanu celinu koju formuliše kao lični identitetski prostor.
Vizuelizacija protoka podataka i njihovo uobličavanje, ne kao jednostavnih piktograma ili ikona, već kroz primarne, klasične slikarske metode i tehnike, kao što su boja, crteža i kompozicija, dovodi do toga da prisustvujemo jednom reverzibilnom procesu, svojevrsnoj transformaciji digitalnog u analogno. I dok tehnologija funkcioniše po tačno utvrđenim pravilima i shemama, proces prevođenja u umetničkom postupku Jankovića je krajnje subjektivan, vođen instinktom, osećanjem i impresijama. Ulazak u sliku, u istraživanje njenog prostora je za Miloša važan aspekt koji zahteva uranjanje, prepuštanje čulima i vizuelnim zadovoljstvima. Njegove slike su sačinjene od više planova, koji se prepliću poput palimpsesta, intereaguju, kombinuju, sudaraju. Svi oni zajedno u kombinaciji sa izrazitim osećajem za kompoziciju i odnose slikarskih elemenata na platnu, stvaraju upečatljivu vizuelnu celinu koja momentalno uvlači posmatrača u svoj jedinstveni svet. Sama slika kao takva i prostor slike koju Miloš istražuje, mnogostrukost njenih značenja, slojeva i nijansi, dovodi do intrigantnih otkrića prevazilaženja granica, kako samog medija, tako i meta prostora slike.
Na kraju možemo zaključiti da Miloš svoje utemeljenje nalazi u krajnje promišljenim eksperimentima koje izvodi slikajući svoje radove. Baš kao i svaki današnji pojedinac, on je duboko ukorenjen u digitalnu realnost savremenog trenutka. On je prepoznaje, transformiše i koristi kako bi dao svoje zapažanje, komentar, kritiku, ali i viziju svega onoga što ga zanima i okružuje.”
Saša Janjić
saznajte više na milosjan.art
